Minister Lodewijk Asscher gaat over Sociale Zaken & Werkgelegenheid, maar hij heeft ook de integratie van migranten en allochtone Nederlanders in zijn portefeuille. Daarover publiceerde hij deze week een kamerbrief en een beleidsagenda (19/2/2013). Hij heeft het vooral over mensen die voor langere tijd in Nederland verblijven. Hoe kijkt hij tegen hun problemen en verantwoordelijkheden aan? Ik ben vooral nieuwsgierig naar de wijze waarop hij hun problemen en verantwoordelijkheden op het gebied van opvoeding en onderwijs behandelt.
Lees verder … (PDF)
Asscher maakt zich bezorgd over de onaangepastheid van immigranten en allochtonen, maar hij onderkent niet dat hij het eigenlijk met regenteske neerbuigendheid over de vermeende onaangepastheid van een proletarische achterhoede (de laagste sociaal-economische klasse) heeft. Dat zeggen de Leidse hoogleraren Sociale Geschiedenis Leo Lucassen en Wim Willems en de promovendus Diederick Klein Kranenburg (NRC 26/2/2013). Asscher laat zich leiden door een socialistisch verheffingsideaal dat gebaseerd is op een denigrerende grondhouding: zij moeten worden zoals wij. Dat werkt niet.
Fatih Toprak heeft een mooi artikel geschreven over integratie in de zin van aanpassen zonder loslaten (Republiek Allochtonië 29/3/2013). Ik heb zijn vier kernbegrippen hier gevisualiseerd.
Een mooi artikel van cultureel antropoloog Martijn de Koning (VK 13/4/2013): Stop met de integratie.
Op 16 maart heeft een imam uit de USA een inleiding gehouden in een zaal die door een plaatselijkse moslimorganisatie gehuurd was van een Vlissingse school voor openbaar VO-onderwijs. Vervolgens werden vanuit de PvdA-fractie kamervragen gesteld aan de ministers van Integratie en van Onderwijs. Op 18/4/2013 zijn die vragen beantwoord. Dat was dus een mooie gelegenheid voor de bewindslieden om hun standpunt toe te lichten over integratie van religieuze minderheden, over het grondwettelijk recht op vrije meningsuiting en over de plicht van scholen (in het kader van de burgerschapsvorming) de meningsvorming van leerplichtige leerlingen te bevorderen. Maar de bewindslieden van onze democratische rechtsstaat hebben die kans weer voorbij laten gaan. Bestuurlijke moed is hun vreemd. Laten ze een voorbeeld nemen aan het Amerikaanse freespeechbeleid (zie mijn vorige stukje over Free speech on campus).