Vorig jaar kwam een highschool in het nieuws die voor een bepaalde cursus een integriteitscode had opgesteld: leerlingen mochten zich niet laten helpen door familie, bijlesleraren of medeleerlingen. Ze moesten de cursus dus solo, geheel op eigen kracht doorlopen. Op die manier wilde men alle leerlingen gelijke kansen bieden om hoge cijfers te halen. In een addendum op een recent blogbericht koos ik diezelfde invals­hoek: handelen universitaire opleiders on-ethisch als ze kapitaalkrachtige studenten tegen betaling bijles aanbieden om hun slaagkansen voor het tentamen te verhogen? Deze week publiceerde het Leids universitair weekblad Mare (35:9) een nieuwe casus. De rechtenfaculteit windt zich op over een repetitor die zijn klanten ondersteunt bij het maken van thuisopdrachten en die op zijn website reclame maakt voor de doel­matige wijze waarop hij de tentamenstof weet te ordenen en over te dragen. De Leidse juristen hebben er geen bezwaar tegen dat hun commerciële tegenspeler geld voor zijn diensten vraagt, maar wel dat zijn klant overmatig wordt geholpen, wat hun soms zelfs naar fraude riekt. En op het forum Goeie Vraag (10/11/2011) was er een moeder, ongetwij­feld ambitieus en hoogopgeleid, die haar lagereschoolkind intensief coacht bij het maken van huiswerk. Haar zus vindt dat ze dat niet kan maken: het kind haalt op die manier ‘onverdiend’ hoge cijfers.
Dat zijn dus welgeteld al vier bijles-casussen waaraan onderwijsprofessionals hun brein kunnen scherpen, zowel in didactisch als in ethisch perspectief. En dan heb ik het nog niet eens over die advertentie in Erasmus Magazine waarin een commercieel instituut aanbiedt scripties op fouten te corrigeren.