(a) Wanneer ik als beeldend kunstenaar een afbeelding van de werkelijkheid maak, en ik laat me daarbij inspireren door het werk van een andere kunstenaar, pleeg ik dan fraude? Of meer in concreto, als een deel van mijn afbeelding identiek is aan het werk van een andere kunstenaar, ook qua materiaalgebruik en techniek, pleeg ik dan fraude? Moet ik op de achterzijde van mijn schilderij vermelden dat ik hem geciteerd heb? Of wordt er pas van fraude gesproken als ik zijn signatuur naboots en mijn werk als het zijne tracht te verkopen?
(b) Als ik een probleem oplos (bv. een wiskundig probleem) en ik gebruik daarbij algoritmes die door anderen ontwikkeld zijn, moet ik dan in een voetnoot de oorspronkelijke auteur van zo’n algoritme vermelden (bv. Pythagoras). Pleeg ik fraude als ik die bronvermelding achterwege laat?
Dat is het soort vragen dat wordt opgeworpen door de Australische onderwijskundige Dale Spender (geciteerd door Andrew Trounson, 16/7/2008, die op zijn beurt geciteerd wordt door Wilfred Rubens, 27/7/2008).
Lees verder … (PDF)
Mijn cursieve introductietekst is bij nader inzien te weinig to the point. Een betere tekst zou zijn:
Er is niks mis mee, als studenten hun papers gedeeltelijk door knippen en plakken van bestaande teksten in elkaar flanzen en hun bronnen niet vermelden. Althans als de paper-opdracht tot doel heeft dat studenten de stof onder de knie krijgen of een gegeven probleem oplossen. Dat vindt de Australische onderwijskundige Dale Spender (geciteerd door Andrew Trounson, 16/7/2008, die op zijn beurt geciteerd wordt door Wilfred Rubens, 27/7/2008).