Als je na Highschool tot een goed College wilt worden toegelaten, moet je overwegen een aantal AP-cursussen in je highschoolcurriculum op te nemen. Dat zijn verzwaarde cursussen die met een landelijk tentamen worden afgesloten. Ze worden Advanced Placement genoemd omdat hoge AP-prestaties vrijstelling voor eerstejaarscursussen of zelfs studiepunten kunnen opleveren.
Columnist Jay Mathews schrijft over een gerenommeerde highschool in Virginia (Washington Post 17/10/2010). Bij de AP-cursus World History is een integriteitscode ingevoerd. Je mag buiten de lessen niet met klasgenoten samenwerken, noch hulp van anderen inroepen, en je mag ook geen bronnen buiten de opgegeven stof raadplegen. Mathews vindt dat een raar soort academische vorming: van een integere leerling wordt verwacht dat hij (zij) solistisch te werk gaat, oogkleppen opzet en z’n weetgierigheid of wetenschappelijke nieuwsgierigheid bedwingt. De columnist heeft navraag bij de school gedaan, maar daar is hij niet veel wijzer van geworden. Hoe zouden de betrokken docenten hun beleid kunnen rechtvaardigen?
Lees verder … (PDF)
5 reacties op “Een cursus met oogkleppen”
schreef:
Ik heb nog een mogelijke vierde rechtvaardiging bedacht voor de gekozen didactische opzet:
4. De cursus World History is de moeilijkste AP-cursus die er bestaat: je moet je eigen Amerikaanse waarden tussen haakjes zetten en je trachten in te leven in de drijfveren van mensen uit andere tijden en andere culturen. Dat vereist ‘diepe reflectie’ van de leerling, vergelijkbaar met kalme meditatie. Je moet storende signalen buitensluiten en je concentreren op de beelden die door de aangeboden teksten worden opgeroepen. Het gaat erom dat je jezelf als mens daarvoor openstelt. De cursus is mede bedoeld als een vehikel voor persoonlijke groei. Tijdens de lesbijeenkomsten krijg je volop gelegenheid je persoonlijke bevindingen met die van anderen te delen, maar het leerproces begint thuis: in de confrontatie tussen de aangeboden teksten en jouzelf.
schreef:
Ik vind je laatste punt een hele goede aanvulling!
Verder denk ik dat het inderdaad belangrijk is voor je academische vorming dat je leert samenwerken, nieuwsgierig bent, etc. Maar moet dat per se bij élke opdracht om dit vormingsdoel te bereiken? Ik merk dat dit in het NL onderwijs ook wel zo gebracht wordt. Alsof er een taboe heerst op solistisch werk… De studenten mogen ook best leren roeien met de (theoretische) riemen die ze hebben. Ik zou het zelfs fijn vinden om voor de verandering eens niet te verzuipen in een waanzinnige berg wetenschappelijke literatuur…
schreef:
Hoe kijkt men in Nederland eigenlijk aan tegen de mogelijkheid dat studenten zich bij het schrijven van papers of scripties intensief laten helpen door medestudenten, familie of deskundige buitenstaanders? Je mag een werkstuk niet door een ander laten schrijven. Dat zou regelrechte fraude zijn. Maar een beetje hulp hier of daar? Of ga je pas over de schreef als de hulp door betaalde krachten verleend wordt? Deze vraag wordt opgeworpen door de redactie van Erasmus Magazine (4/11/2010). In een eerder nummer (14:3 p.2) stond de volgende advertentie. ‘Foutloze scriptie? Laat je Nederlandstalige scriptie door een corrector nakijken op hinderlijke taal- en stijlfouten. Richtprijs voor correctie (spelling, grammatica en leestekens) 1 cent per woord; redigeren (ook stijl en consistente keuzes) 3 cent.’ Desgevraagd zegt de secretaris van de EUR-examencommissie Economie daar geen bezwaar tegen te hebben, zolang het werkstuk inhoudelijk op het conto van de student staat. Dat onderscheid tussen vorm en inhoud lijkt me niet spijkerhard: voor die 3 cent per woord krijg je vermoedelijk een volledige check of de verwijzingsconventies correct worden nageleefd. En wat is het commerciële tarief voor het uitvoeren van een digitale check op plagiaat of voor het geven van deskundige vakinhoudelijke feedback aan de student? Volgens mij ligt er een groot grijs gebied tussen eigen werk enerzijds en fraude (c.q. medeplichtigheid aan of uitlokking tot fraude) anderzijds.
schreef:
In de Washington Post van 24/12/2010 gaat Jay Mathews voort op deze denklijn. Alfie Kohn schrijft daar een boek over (ter perse), onder de titel Feel-Bad Education And Other Contrarian Essays on Children and Schooling.
schreef:
[…] jaar kwam een highschool in het nieuws die voor een bepaalde cursus een integriteitscode had opgesteld: leerlingen mochten zich niet laten […]