Frances Ha is 27 jaar. Haar achternaam is Halliday, maar die past niet op het hand­geschreven naambordje naast de bel van haar éénkamerflat. Zij is de hoofdpersoon van een bioscoopfilm die deze week in Nederlandse première gaat. Ze beoefent Modern Dance en wil professional worden, doch ze komt niet aan de bak. Haar vriend wenst vastig­heid, maar zij wil niet samenwonen. Dat zou haar immers kunnen belemmeren in het realiseren van haar carrièredroom. En zo blijft ze hangen in een onbestemde onvolwassenheid. Conclusie van haar vriendenkring: Frances is hartstikke aardig maar ‘undatable’. Haar dates zullen nooit in een serieuze relatie uitmonden.
De film gaat over de bindingsangst van hoogopgeleide jonge vrouwen. Frances durft zich niet te binden aan een partner (en aan de eventuele verplichtingen van het moederschap) omdat haar verhoopte beroepscarrière daardoor geschaad zou kunnen worden. Maar er kan ook een andere bindingsangst optreden: jonge vrouwen durven geen langlopende beroeps- en carrière­verplichtingen aan te gaan omdat ze ruimte willen reserveren voor een vaste relatie en een toekomstige kinderwens. Vele hoogopgeleide vrouwen blijven hun leven lang schipperen om zowel de Scylla (geen vaste partner en kinderen) als de Charybdis (een erbarmelijke arbeidsmarktpositie) te vermijden.
Dat is het kwalijke van het masculiene bezuinigingsbeleid van de Nederlandse overheid. De fiscale faciliteiten voor kinder­opvang zijn versoberd. In het hoger onderwijs wordt de basisbeurs afgeschaft en worden studieschulden minder gauw kwijtgescholden. Door de invoering van het torenhoge instellingscollegegeld zijn opleidingen voor herintreders onbetaalbaar. Op papier worden mannen en vrouwen gelijk behandeld, maar men houdt geen rekening met de taken inzake kinderverzorging en opvoeding. Aangezien deze gewoonlijk meer aan de vrouw dan aan de man toevallen, worden vooral vrouwen door de overheidsbezuinigingen getroffen. Der Dumme im Leben ist immer die Frau.