Jonge mannen zijn haantjes. Het ergste wat ze kunnen verliezen is hun eer. Dat overkwam een 17- of 18-jarige havoleerling in de eindexamenklas van het Pius X College in Bladel. Hij morrelde aan zijn mobieltje, waarmee hij de schoolregels overtrad. De leraar gebood hem het apparaat uit te zetten, maar hij gaf daaraan geen gehoor. De leraar pikte dat niet en sloeg hem met een boek. De klas was ontzet: dat doe je niet als leraar, en al helemaal niet tegenover een volwassene of bijna-volwassene. De teamleider werd erbij gehaald en het eind van het lied was dat zowel de leraar als de leerling ten overstaan van de klas excuses moesten aanbieden omdat ze beiden buiten hun boekje waren gegaan. Heeft de teamleider daarmee de juiste beslissing genomen?
Volgens mij niet. De leraar had de fysieke integriteit van de leerling en daarmee diens eer geschonden, terwijl de leerling slechts een platvloerse schoolregel overtreden had. In de Schoolgids van Pius X (p.37) is vastgelegd dat in geval van mishandeling altijd aangifte bij de politie zal worden gedaan. Mishandeling is een juridische term die niet alleen het toebrengen van letsel maar ook reeds het berokkenen van pijn omvat. In dat licht zou de leraar toch minstens een paar dagen geschorst moeten worden om de eer van de leerling te herstellen.
Daarmee zou niet alleen de betrokken leerling genoegdoening hebben gekregen maar zou ook het geschonden rechtsgevoel van de hele klas hersteld zijn. Scholieren leren immers door schade en schande dat functionarissen met een publieke taak (waaronder leraren) tegenwoordig speciale overheidsbescherming genieten: een leerling die zich jegens een leraar aan belediging of handtastelijkheid schuldig maakt, moet een forse douw van politie en justitie vrezen, waarbij zelfs een dubbele strafmaat gehanteerd wordt. Het is voor leerlingen dan onverteerbaar als de schoolleiding de handtastelijkheid van een leraar met de mantel der liefde bedekt.
Bron: Eindhovens Dagblad (23/11/2012); Persverklaring (26/11/2012); Schoolgids havo/vwo.
Genoegdoening
/
Alle reactiemogelijkheden zijn voor dit bericht momenteel gesloten.
2 reacties op “Genoegdoening”
schreef:
Ik heb de Bladelse casus beschreven vanuit de gezichtshoek van ‘hanige’ jongvolwassen mannen. Ik koos deze gezichtshoek naar aanleiding van een website over het verschil tussen jongens en meisjes die de SLO oktober 2012 heeft geopend. Jongens zijn gevoeliger voor het verwerven en behouden van macht, eer en aanzien: in Leeractiviteiten vinden ze competitie aantrekkelijk en in de Rol(-vervulling) van de Docent storen ze zich aan onrechtvaardigheid. Mijn stelling is dus dat het Pius X College onvoldoende oog heeft gehad voor het rechtsgevoel van jongvolwassen mannen. Met haar coulance jegens de handtastelijke leraar heeft de school het gezag van haar leraren willen beschermen, maar zij bereikt juist het tegenovergestelde door met twee maten te meten en onrechtvaardige gezagsuitoefening (machtsmisbruik) ongestraft te laten.
schreef:
Een andere casus (anno 2010):
1. Uit de rechtsgeleerde analyse Acht Cola Acht Bier, een zoektocht naar de grenzen van de strafbaarheid van het kwetsen van een politieambtenaar in functie (z.a./z.j.: Marcel Schuckink Kool? 2010?) blijkt dat het toewensen van een ziekte in het strafrecht als psychische geweldpleging, in casu belediging, wordt opgevat.
2. Een leerkracht bezigt jegens de leerlingen van haar klas (groep 8) zo’n beledigend scheldwoord: Krijg de tering allemaal! De moeder van een van de kinderen protesteert bij de leerkracht en bij de school. De leerkracht maakt haar excuses, zowel tegenover de leerlingen als tegenover de moeder. Maar in een persoonlijk gesprek met de moeder voegt ze daaraan toe dat dergelijk onprofessioneel gedrag nou eenmaal kan gebeuren. De moeder wordt daardoor geschokt in haar rechtsgevoel, aangezien de eerder gemaakte excuses daardoor worden ontkracht.
3. Ze maakt de zaak aanhangig bij de Landelijke Klachtencommissie Onderwijs. De commissie acht haar klacht ongegrond: er zijn toch excuses aangeboden?! Blijkbaar onderkent de commissie niet wat de moeder beweegt. Ze wil dat de leerkracht alsnog een zwaardere straf (bv. een officiële berisping) krijgt opgelegd, nu de leerkracht heeft laten doorschemeren dat ze zichzelf eigenlijk niets verwijt en dat ze het vergeeflijk vindt als ze ooit in recidive zou vervallen. De moeder concludeert terecht dat de opgelegde straf (het aanbieden van excuses) te licht is geweest.