onderwijsethiek.nl

Bij de scoring van meerkeuzetentamens wordt veelal een giscorrectie toegepast. In Nederland gaat dat gewoonlijk als volgt. Gesteld dat het tentamen 90 driekeuzevragen omvat. Bij dit vraagtype is de giskans 33%. Met een beetje geluk zal een onvoorbereide student die telkens blind een antwoord prikt, 30 vragen scoren. Gesteld vervolgens dat men van studenten verlangt dat ze 55% van de stof perfect beheersen. Om voor de giskans te corrigeren, introduceert men dan als zakslaagcesuur dat studenten minimaal 63 vragen {30 + 0,55 x (90-30)} goed moeten beantwoorden. Dus 63 vragen in plaats van de vijftig {0,55 x 90} die ze zonder giscorrectie hadden moeten scoren. Deze regel is verdedigbaar, als aan twee voorwaarden voldaan is: a) studenten krijgen genoeg tijd om alle vragen te beantwoorden en b) iedere student beantwoordt alle tentamenvragen, ook al moet hij of zij er maar een slag naar slaan. Studenten die vragen overslaan omdat ze het antwoord niet weten, doen zichzelf tekort. De gekozen zakslaagcesuur is immers gebaseerd op de vooronderstelling dat zij zich niet de kans laten ontgaan door puur geluk het goede antwoord te raden.
Dat is dan ook de kritiek van Martin Valcke, hoogleraar Onderwijskunde in Gent (Klasse 9/10/2013). Studenten die tentamen­vragen uit eerlijkheid onbeantwoord laten, worden gedupeerd. En vanuit de onderwijsethiek kan men daaraan toevoegen dat zij door dergelijke giscorrectie tot oneerlijk handelen worden aangezet. Van (aanstaande) professionals mag immers worden verwacht dat ze niet gokken of bluffen, maar er eerlijk voor uitkomen als hun kennis tekortschiet.
Valcke richt zijn kritiek overigens met name op de giscorrectieprocedure die men in Vlaanderen pleegt te hanteren. Om deze te beschrijven, gaan we wederom van een tentamen met 90 driekeuzevragen en een beheersingsnorm van 55% uit. Men tracht gokken welbewust tegen te gaan door onderscheid te maken tussen drie soorten antwoorden: het goede antwoord, een fout antwoord en geen antwoord.
Lees verder … (PDF)