De Universiteit Utrecht (UU) kent een zeer restrictief herkansingsbeleid. De algemene UU-regel is: wie het tentamen niet in één keer haalt, moet de hele onderwijseenheid doubleren. Maar wie aan zijn inspanningsverplichtingen heeft voldaan en minimaal het eindcijfer 4,0 heeft behaald, kan aanspraak maken op een verlengd of vervangend tentamen (Richtlijn Onder­wijs 2013). Dat is dus een zeer restrictieve uitwerking van artikel 7.13 WHW. De wetgever schrijft namelijk voor dat in de onderwijs- en examen­regeling wordt vastgelegd ‘hoeveel malen per studiejaar’ de gelegenheid wordt geboden tot het afleggen van de tentamens.
Maar het kan nog erger. In de UU-faculteit Geowetenschappen loopt een experiment waar de herkansingsdrempel naar het eindcijfer 5,0 is opgehoogd. Bovendien is in de onderwijs- en examenregeling (§5) bepaald dat het eindcijfer na herkansing niet hoger dan 6,0 kan zijn. Momenteel wordt het experiment geëvalueerd (DUB 18/2/2014). Maar in het concept-rapport wordt uitsluitend gekeken naar de belangen van de faculteit: welke invloed hebben deze ingrepen op de slaagpercentages? Wat de belangen van de studenten betreft, blijven cruciale vragen onbeantwoord:
(a) hoeveel procent van de niet-recidivisten die aan propedeutische onderwijseenheden deelnemen, zakken voor het tentamen en worden vervolgens niet tot de herkansing toegelaten?
(b) hoe ligt dit percentage voor postpropedeutische onderwijseenheden en voor onder­wijseenheden van de masteropleiding?
(c) hoe zouden deze percentages liggen als men niet 5,0 doch 4,0 als herkansingsdrempel zou hebben gekozen?
(d) hoe lang is de wachttijd voordat de afgewezen studenten in de gelegenheid worden gesteld de onderwijseenheid te doubleren?
(e) in hoeverre worden eerstejaarsstudenten door dit restrictieve herkansingsbeleid belemmerd in hun streven uiterlijk 31 augustus de BSA-norm (45 studiepunten) te halen, op straffe van verwijdering uit de opleiding?
Zie ook: mijn eerdere blogberichten (10/10/2008, 7/6/2010)