Kort geleden is in Engeland een nieuwe ethische code voor leraren ingevoerd, bestaande uit acht hoofdstukken. In hoofdstuk 3 wordt de leraar opgedragen ’to help children and young people to become confident and successful learners’. Dat wordt in opdracht 3.3 als volgt geconcretiseerd: ’to have high expectations of all children and young people, whatever their background or aptitudes, and to find activities that will challenge and support them all’. In normaal Nederlands: je moet de potenties van je leerlingen niet onderschatten; stel je leerdoelen jegens hen dus niet te laag; als je ze telkens uitdaagt met haalbare taken en ze adequaat begeleidt, dan kunnen ze een heel eind komen; maar het komt er daarbij op aan dat je in ze gelooft en dat je dat ook laat merken!
De Nederlandse rooms-katholieke theoloog Bill Banning (9/10/2009) tracht deze beroepsopvatting onder woorden te brengen en met onderzoeksgegevens te onderbouwen. Hij introduceert daartoe de mythe van de beeldhouwer Pygmalion, die verliefd werd op een vrouwenbeeld dat hij gemaakt had. Door zijn vurige liefde wekte hij het beeld tot leven. In een moderne variant heet de hoofdpersoon Henry Higgins (My Fair Lady): door zijn geloof in de leerling kan hij leerresultaten bewerkstelligen die ‘ongelovige’ collega’s niet voor mogelijk houden. Door geloof, geduld en vertrouwen uit te stralen, geef je leerlingen het zelfvertrouwen dat nodig is om in hun schooltaken te volharden.
Banning pleit dus, onder meer op de BON-site, voor een soort professionele toewijding-van-binnenuit. Maar de BON’ers raken in tweestrijd: heeft hij recht van spreken? Ja, hij is fulltime docent. Nee, hij is fulltime docent Levensbeschouwing & Catechese, dus hij heeft makkelijk praten. Hoort hij bij de New-Age adepten die eigen welbevinden, authenticiteit en existentiële ontmoeting boven professionaliteit stellen? Of zoekt hij woorden voor de drijvende, innerlijke krachten van dienstbare professionaliteit?
Bron: Bill Banning op de BON-site (1, 2, 3), op zijn schoolsite, op prima-online.