Laten we haar Marja noemen, of Marjam misschien. Ze wil verpleegster worden. Op het VMBO haalde ze achten en negens. Op het ROC deed ze even hard haar best, maar daar haalde ze slechts voldoendes. Want in haar nieuwe opleiding worden zessen en tienen op één hoop gegooid: voldoende. Inmiddels in het examenjaar, heeft ze vandaag een presentatie gehouden. Alweer een voldoende. De docent spreekt haar in de pauze aan en complimenteert haar voor de geleverde prestatie. Ze krijgt tranen in de ogen, zowel van blijdschap als van opgekropt verdriet. Dat was het eerste compliment dat ze in vier jaar had gekregen.
Dit verhaal wordt in geuren en kleuren verteld door Jeronimoon, alias Sjeekspier. De kop van de column (5/11/2008) luidt: Talent, hier inleveren! Volgens hem verlangen sommige scholen van hun leerlingen dat ze zich bij binnenkomst van hun talenten ontdoen. Maar in wezen gaat zijn verhaal over prestatiemotivatie. Scholieren en studenten hebben constructieve feedback op hun leerprestaties nodig om hun leer­motivatie op peil te houden. En dat geldt zowel voor meer- als voor minder­begaafden.
Wat Jeronimoon echter het meest pijn doet is dat Marja(m) onlangs van haar inter­visiegroep het verwijt kreeg dat haar competenties op het gebied van samen­werken beneden peil waren. Ging ’t hier om een klassiek geval van ‘restriction of out­put’ (uitslover wordt door collega’s teruggefloten)? Marja(m) begreep niet waarom ze gestraft werd voor haar coöperatieve studiehouding en haar hoge prestatie­motivatie.
Jeronimoon publiceert zijn columns op een weblog. Daar begon hij mee toen op zijn school het competentiegerichte onderwijs werd ingevoerd. Sindsdien werd er ‘geen les meer gegeven in de letterlijke zin van het woord.’ Binnenkort verschijnt een bloem­lezing onder de titel Het nieuwe leren van de keizer (Uitgeverij Aspekt). Maar zijn columns gaan óók over het leren van normale mensen zoals Marja of Marjam.