onderwijsethiek.nl

Weer samen naar school: basisscholen moeten bijdragen aan passend onderwijs, voldoende afgestemd op leerlingen die iets meer zorg nodig hebben. Daartoe wordt voor iedere ‘zorgleerling’ een individueel handelingsplan opgesteld. Maar deze mate van individualisering is in klasseverband zeer bewerkelijk. Daarom werd het concept van de ‘1-zorgroute’ ontwikkeld. Bij iedere zorgleerling zouden de behoeften aan didactische en pedagogische steun worden vastgesteld en op die basis zouden leer­lingenclusters worden gevormd, zoveel clusters als nodig waren om alle zorg­leerlingen optimaal te bedienen. Het individuele handelingsplan werd vervangen door een clusterhandelingsplan. Op papier leek dat goed werkbaar, doch in de praktijk diende zich een probleem aan: hoe bepaal je in het reguliere basisonderwijs wie tot de zorgleerlingen behoort? Men besloot de uitgangspunten van de ‘1-zorgroute’ te handhaven en alle leerlingen te behandelen alsof ze zorgleerlingen waren. Iedere leerling moest dus op basis van geïdentificeerde behoeften in een passend cluster­handelingsplan worden ondergebracht.
Maar toen men enkele jaren met die nieuwe opzet geëxperimenteerd had, bleken er telkens weer drie clusters uit de bus te komen: een kopgroep (25%) die zich niet mocht gaan vervelen, een hoofdpeloton (50%) dat goed mee kon komen, en een staartgroep (15%) die extra steun nodig had. Verder was er nog een restgroep van allerlei zorgleerlingen (10%) die zeer intensief op basis van individuele handelings­plannen begeleid moesten worden. Het aantal clusters en hun percentuele verdeling binnen het ‘onderwijscontinuüm’ is een ervaringsgegeven. Méér kunnen leerkrachten blijkbaar niet aan: daar ligt de grens van hun ‘span of control’ binnen de klas. Dat is althans de stelling van Menno van Hasselt en Wijnand Gijzen (CED-groep Rotter­dam).
Lees verder … (PDF)