In het Vlaamse basisonderwijs waait een nieuwe wind: meertaligheid van leerlingen is een troef en geen handicap. Peter Noten geeft een praktijkvoorbeeld uit een kunstles in groep 3 van de basisschool. ‘Meester Yoeri liet op een gegeven moment de kinderen tot twintig tellen, de tijd die elk kind kreeg om een lijn of item toe te voegen aan een grote tekening… Een meisje vroeg of ze niet in het Italiaans mocht tellen, en bij het volgende kind deed een jongen dat in het Turks. Onze verbazing steeg toen daarop een andere jongen vlot in het Russisch telde (…). En nog iemand anders verbaasde iedereen door in het Japans te beginnen. (…) Misschien kleine dingen, maar de “tellers” waren o zo fier, [en] de andere kinderen (…) luisterden vol bewondering …’
Het meinummer van het Vlaamse lerarentijdschrift Klasse (29/4/2013) beschrijft nieuwe opvattingen over de bejegening van meertalige leerlingen op de basisschool. ‘Sinds de leerlingen soms hun thuistaal mogen spreken, is hier veel minder agressie’, wordt bijvoorbeeld gerapporteerd. In het taalbeleid dat de Vlaamse regering sinds 2011 op de helling heeft staan, wordt dit tot de taalsensibilisering gerekend. Men is ook teruggekomen van het idee dat allochtone ouders thuis zoveel mogelijk Nederlands moeten spreken: liever een rijke thuistaal dan samen in armoedig Nederlands te praten.
Wat het vreemdetalenonderwijs betreft is initiatie in de Franse taal verplicht vanaf groep 5. De Vlaamse regering wil echter toestaan dat een school daarmee al in groep 4 begint, mits de leerlingen het Standaardnederlands voldoende onder de knie hebben. Daarnaast wil men initiatie in het Engels of Duits toestaan. Ook staat men positief tegenover onderwijs in allochtone levende talen (OALT), maar dat moet dan buiten het reguliere lesprogramma plaatsvinden. Meer in het bijzonder wil men OALT in Europese talen stimuleren.