Ze was leerling-verzorgster in een bejaardentehuis, in het kader van de driejarige MBO-opleiding Verzorging. Vier dagen per week zette ze zich voor de bewoners van het zorgcentrum in en de vijfde dag ging ze naar school. Ze had het niet gemakkelijk, want vanwege haar huidskleur werd ze door bewoners gediscrimineerd. Haar ouders komen namelijk uit Burundi, het voormalige oorlogstoneel van de Hutu’s en Tutsi’s. Haar begeleider op het werkadres deed z’n best, maar te pas en te onpas liet hij zich ontvallen dat ze toch wel uitermate zwart is. Ze moet begrijpen dat bewoners daarvan schrikken. Dat soort opmerkingen schoten haar in het verkeerde keelgat. Het leek wel of hij het racistische gedrag van de bewoners vergoelijkte en de bal naar haar terug­kaatste: je moet leren incasseren. Naar haar gevoel maakte hij zich zodoende ook van zijn kant aan discriminatie schuldig. Ze praat daarover met haar trajectbegelei­der op school, die haar aanraadt het probleem bij haar werkgever aan te kaarten.
Zo gezegd zo gedaan, en uiteindelijk verzoekt zij de landelijke Commissie Gelijke Be­handeling een objectief oordeel te geven. Deze concludeert dat zowel het zorg­centrum als het ROC in procedureel opzicht tekort zijn geschoten. Het zorgcentrum had als werkgever de geëigende klachtenprocedure moeten volgen en had haar niet als een lichtgeraakte chicaneur mogen wegzetten. Maar ook de ROC-begeleider gaat volgens de Commissie niet vrijuit. Het ROC heeft een zorgplicht jegens zijn studenten en is contractpartij in de beroepspraktijkvorming die door het leerbedrijf geboden wordt. Uit dien hoofde moet het ROC erop toezien dat studenten op hun werkadres niet gediscrimineerd worden. En op z’n minst had de ROC-begeleider zich ervan moeten vergewissen of de klacht van de studente op behoorlijke wijze door het leer­bedrijf werd afgehandeld.
Bron: CGB-adviezen 2008-154 en 2008-153.