Mijn kleindochter leert schrijven. Haar spelling lijkt nergens op. Maar ‘nergens’ is het woord niet … Ze luistert naar de fonetiek van het gesproken Nederlands. Of eigenlijk: ze tracht het Standaardnederlands te reconstrueren door minutieus naar zichzelf en naar anderen te luisteren. Ze spelt alsof elk woord een luisterwoord is.
Op jeugdige forum- en chat-sites worden soms gelijksoortige schrijfsels gebezigd. Is dat het werkschuwe schrift van halve analfabeten? Of is het een noest oefenschrift waarmee NT2-sprekers zich de uitspraak van het Standaardnederlands eigen pro­beren te maken? Of is het een ludiek geheimschrift van SMS-spelers, die met zo min mogelijk letters, leestekens en spaties met elkaar communiceren? Of is het soms een gekscherend spotschrift in de eeuwige strijd tussen de gene­raties: kijk nou hoe die verwaten volwassenen in het dagelijks mondeling spraakgebruik hun moedertaal maltraiteren!