Peter Hoefnagels

/

Peter Hoefnagels trok verleden zondagavond zo’n 135.000 kijkers, met Studio Sport als geduchte concurrent. Ik weet niet wat ik van die vmbo-leraar denken moet.
Trekt hij alles uit de kast om zijn leerlingen te helpen,
of is het een ongeleid projectiel?
Handelt hij als een competente professional,
of laat hij zich door ongecontroleerde impulsen leiden?
Is zijn handelen authentiek en stelt hij zich kwetsbaar op,
of manipuleert hij zijn leerlingen met een trukendoos?
Maakt hij virtuoos gebruik van zijn leraarsgezag,
of misbruikt hij de macht die hem gegeven is?
Heeft hij hart voor zijn werk,
of houdt hij zich staande ten koste van zijn leerlingen?
Toont hij empathie en respect jegens zijn leerlingen,
of boort hij ze de grond in als ze buiten zijn boekje gaan?
Is hij een krachtige leider die duidelijke grenzen stelt,
of is het een armzalige belijder van zero tolerance?
Is hij eerlijk op zoek naar nieuwe oplossingen,
of is het een arrogante gelijkhebber?
Verkent hij serieus de grenzen van zijn professionele ruimte,
of is het een tv-acteur die leraren oproept zich te ontketenen?
Zie ook: Paboforum (19/8/2012); Mandy Pijl (20/8/2012); Elma Drayer (VN 23/8/2012); Vivaforum (6/9/2012); Jean-Pierre Geelen (‘School-tv’ VK 17/9/2012)

Alle reactiemogelijkheden zijn voor dit bericht momenteel gesloten.

2 reacties op “Peter Hoefnagels”

  1. Volgens Mandy Pijl (zie boven) maakt Hoefnagels gebruik van een gedragsveranderingstechniek die bekend staat als provocative coaching. Daar rijst dan voor de beroepsethiek van leraren een interessante vraag: mag je (leerplichtige) leerlingen onderwerpen aan therapeutische en verwante gedragsveranderingstechnieken zonder dat ze daarvoor uitdrukkelijk toestem­ming hebben gegeven? en mogen die technieken zomaar worden toegepast door een leraar (een beunhaas die zich niet gebonden heeft aan bijvoorbeeld de Gedragscode Coaches of de AFPT Code of Ethics)?

  2. Nu begin ik ook te begrijpen waarom op het Vivaforum (ten onrechte) van een humoristisch docudrama wordt gesproken. Het docudrama werkt geenszins op des kijkers lachspieren, maar de provocative coach gebruikt spottende humor als therapeutisch instrument en zijn cliënt lacht als een boer die kiespijn heeft.