onderwijsethiek.nl

Minister Dijkgraaf is van plan de studievoortgangsnorm voor het Bindend Studieadvies in het eerste cursusjaar van het hoger onderwijs te verlagen. Daarmee schept hij rust en ruimte voor eerstejaarsstudenten die niet bereid of in staat zijn in één jaar 1680 uren (42 veertigurige werkweken) aan hun studie te besteden en voor hen die méér dan 28 uur per studiepunt nodig hebben om de zestig studiepunten van het propedeuseprogramma te verwerven. Maar wat de universitaire opleidingen betreft, laat hij een urgente vraag liggen: hoeveel procent van de studenten heeft méér dan 28 uur per studiepunt nodig om het opleidingsprogramma te doorlopen? Oftewel: zijn de programma’s wel studeerbaar in de nominale cursusduur die ervoor staat? De hogeronderwijswetgever garandeert het niveau van de diploma’s, maar biedt studenten nauwelijks rechtsbescherming met betrekking tot de studeerbaarheid van de universitaire opleidingen (zie tabel 1).
Mr. Ruud Louw (* 1949) stond, samen met zijn OCW-collega mr. Peter Kwikkers, aan de wieg van de Wet op het Hoger Onderwijs (WHW 1992). Naderhand schreef hij een wetenschap­pelijk proefschrift over deze wet (2011). Zijn centrale vraagstelling was in hoeverre de zelf­standigheid van de instellingen ten opzichte van de overheid nog verder kon worden vergroot (p.5). Maar op het punt van de Studeer­baar­heid, constateerde hij, is de deregulering in de bestaande WHW te ver doorgeschoten (p. 214-5). “Uit de wettelijke bepalingen inzake de studie­last [artikel 7.4 WHW] kan worden afgeleid dat het programmerende orgaan verplicht is ervoor te zorgen dat het programma zodanig is ingericht dat de studenten gemiddeld binnen de cursus­duur met goed gevolg kunnen afstuderen”, maar dit soort studierechten zal “niet altijd gemakkelijk in een gerechtelijke procedure kunnen worden afgedwongen.”
Lees verder … (PDF)