Bij arbeidsonrust en stiptheidsacties zullen verpleegkundigen en verzorgenden ervoor zorgen dat de gezondheid en veiligheid van de zorgvrager niet in gevaar komt. Dat staat in artikel 2.2 van hun Nationale Beroepscode. Leraren hebben geen nationale beroepscode, maar in de praktijk houden de onderwijsbonden zich jegens de onder­wijsvragers aan een soortgelijke morele verplichting. Als het water hun aan de lippen stijgt, organiseren ze een demonstratieve actiedag, maar afgezien daarvan zorgen ze dat het onderwijs gewoon doorgang vindt. In Frankrijk is dat anders. Uit protest tegen nieuwe overheidsmaatregelen legden vele universitaire docenten vijf maanden lang het werk neer. Karim Abbara (Ad Valvas 15/10/2009 p.5) vertelt over twee Nederlandse studenten die vorig semester waren ingeschreven bij de afdeling Filmwetenschap van Université VIII in Parijs. In plaats van colleges werden films gedraaid, voorafgegaan door ver­handelingen over academische vrijheid. De tenta­mens waren afgeblazen, maar als je geluk had mocht je vervangende werkstukken schrijven.
Hoe zou dat trouwens arbeidsrechtelijk zitten? Franse werknemers genieten een grondwettelijk stakingsrecht. Ze hebben evenwel voor elke stakingsdag inhouding van loon te duchten. Maar blijkbaar werden de Parijse docenten door hun universi­teitsbestuur ontzien. De stakingskas van de bonden zal immers niet zo rijk gevuld zijn dat ze hun leden maanden­lang kunnen vrijhouden. Het minste dat leerlingen en studenten van het instellingsbestuur mogen verwachten, is dat docenten hun werk­weigering met looninhouding moeten bekopen. Voor niets gaat de zon op.