Het dagblad The Guardian heeft een rubriek die The Secret Teacher heet. Onlangs (28/1/2017) was daar een docent aan het woord die lesgeeft in de bovenbouw van havo/vwo. In het werkstuk van één van zijn leerlingen trof hij een ernstige vorm van plagiaat aan en hij vroeg zijn collega’s om raad: hoe gaan jullie daarmee om? Hun antwoord schokte hem vreselijk. Ze knijpen een oogje toe, want bestrijding van plagiaat is vechten tegen de bierkaai.
Op het eerste gezicht getuigt deze anekdote van een schoolcultuur waarin tekortschietend professioneel plichtsbesef en gebrek aan professionele integriteit hoogtij vieren. Dat is een schoolcultuur waarin alleen de examenresultaten tellen en waarin de vormingsdoelstellingen niet meer serieus genomen worden. Vermoedelijk wordt ook bij groepsgewijze werkvormen alleen naar de kwaliteit van de output gekeken en worden meeliftende klaplopers op de koop toe genomen. Of is er wat anders aan de hand?
Misschien ondervinden de collega’s, wat hun vormingsopdracht betreft, een ethisch dilemma. Moeten we onverkort vasthouden aan de oude, academische vormingsdoelen en daarmee afbreuk doen aan de survival skills die leerlingen nodig hebben om succesvol te opereren in de harde maatschappij? Of moeten we leerlingen de ruimte geven om zich desgewenst te oefenen in de laatstbedoelde survival skills en een oogje toeknijpen als ze de oude, academische normen en waarden minder serieus nemen? In tabel A geef ik een tentatieve omschrijving van de normen en waarden waarop die survival skills geënt zijn.
Lees verder … (PDF)